با سلام

تا به حال این نکته فکر کرده اید با وجود حضور پرشور در عزاداری سرور و سالار شهیدان و نشستن پای منابر و روضه ها، در سبک زندگی بعد از این ماه تغییرات عمده ای مشاهده نمی کنیم؟

بارها خودتان تجربه نکرده اید که فکر کنید روضه امشب به شما خیلی حال داد؟ یا دیگران برایتان نقل کنند در فلان مجلس روضه خیلی حال کردم؟این حال در محفل روضه چرا پایدار نیست؟

بارها شده به برخی عادت ها اشاره کرده ایم بدون اینکه فکر کنیم این عادت ها مفید است یا مضر؟شکی نداریم که بزرگداشت شهادت اباعبدالله علیه السلام و انجام عزاداری از جمله عبادات است؛ با این حال وقتی این عزاداریها جنبه عادت به خود بگیرد، دیگر نمی‌توانیم نیت خود را در آن خالص کنیم و آهسته آهسته نیت ما خراب می‌شود و به تبع آن عبادت ما هم جنبه رسم و رسوم پیدا می‌کند.بعضی از عادتها هستند که حتی اگر در کار خیر هم رخ بدهند باعث خرابی عبادت می‌شوند  . به عبارت دیگر هر چند ظاهر کار درست به نظر برسد، باطن کار به دلیل خرابی نیت، از اثر می‌افتد؛ زیرا همانطور که از پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله نقل شده است  : "انما الاعمال بالنیات" بنابراین اگر نیتهایمان بخاطر عادت خراب شود، عبادتهای ما هم به همان نسبت خراب می‌شود  .

در اینجا نمونه‌هایی برای خراب شدن نیت ذکر می‌کنیم که هر یک می‌تواند یکی از جملات درونی برخی عزاداران باشد  :

"عادت کرده‌ام که حتما هر سال در فلان هیأت باشم و الا محرم به من نمی‌چسبد  ."

-"من فقط با صدای فلان مداح می‌توانم عزاداری کنم  ."

-"من هر سال میاندار هیأت بوده‌ام اگر امسال میانداری نکنم ممکن نیست  ."

-"حتی اگر یک کار مهم و حتی واجب برایم پیش بیاید، عزاداری را مقدم می‌کنم و الا عادتم بهم می‌خورد ."

-"هر سال تا نیمه شب عزاداری می‌کنم ولی صبحها برای نماز صبح نمی‌توانم بلند شوم و این عادت شده است."

"هرسال تا نیمه شب عزاداری می کنم و بعد از مراسم تا صبح با دوستان مشغول گعده هستیم، حتی با کشیدن قلیان خودمان را سرگرم می کنیم و این برایمان عادت شده است."

-"به رسمهای هیأتمان عادت کرده‌ام بنابراین درباره مردم آزاریها و رسوم غلط هیأتمان نه تنها اعتراض نمی‌کنم بلکه همراهی هم می‌کنم."

آنچه اولیای الهی از ما خواسته‌اند، بلند نگه داشتن نام امام حسین علیه السلام و تلاش مستمر برای حسینی شدن و حسینی ماندن است نه آنکه خود را به یک رسم و رسوم خاص عادت دهیم( مثلا بگوییم هیأت ما اینگونه است که ...) به تعبیر دیگر، باید تلاش کنیم کارهای عبادی خود را از حالت روزمرگی و عادتهای سالانه و عادتهای محلی خارج کنیم تا به این وسیله عبادت خود را خالصاً برای رضای خدا انجام داده باشیم نه برای پیروی از عادت سالانه خود.

راهکاری برای رهایی از عادت در عزاداریها

برای آنکه عزاداری خود را از عادت دور کنیم لازم است به محاسبه درون خود بپردازیم و نیتهای خود را بررسی کنیم. یک راه خوب آن است که ظاهرها را عوض کنیم یعنی مثلا به هیأت مناسب دیگری برویم و بعد از تمام شدن مراسم از خود بپرسیم که آیا در نیتهایمان تفاوت می‌بینیم یا خیر. یا مثلا اگر هر سال در آشپزخانه خدمت می‌کردیم، یک سال به جمع سینه زنان عادی بپیوندیم و بعد نیت خود را بررسی کنیم. اگر نیاز خاصی به حضور ما در آشپزخانه نباشد اما باز هم نتوانیم آن را رها کنیم، نشانه آن است که یک دلبستگی خاص در ما پیدا شده که به عزای امام حسین علیه السلام ربطی ندارد و نباید آن را به حساب عبادت و سیدالشهداء علیه السلام بگذاریم.

به همین روش می‌توانیم شرایط،‌ افراد، مکانها و ظواهر را تغییر دهیم و نیتهای خود را بررسی کنیم تا خطر عادت را از عبادت خود دفع کرده باشیم. این کار خود از بزرگترین راه‌های موفقیت در عبادت است و به تعبیر منقول از امیرالم?منین علیه السلام از پربهره ترین راهکارهای عبادت آن است که بر عادت غلبه کنیم: «أفضل العبادة غلبة العادة». (غرر الحکم، ص199)