قسمتی از سخنرانی اسلاوی ژیژک ، فیلسوف اسلوونیایی در جمع اشغال کنندگان وال استریت .

      آن ها ما را خیال پرداز می نامند. اما خیال پردازانِ واقعی کسانی هستند که فکر می کنند این سیستم می تواند برای مدت نامعلوم به همین شکل ادامه پیدا کند. ما خیال پرداز نیستیم. ما داریم آن ها را از خواب خوش شان که دارد به یک کابوس تبدیل می شود بیدار می کنیم. ما چیزی را نابود نمی کنیم. ما تنها شاهد هستیم که چه طور سیستم، خودش را نابود می کند. تصویر آشنای کارتون هایمان را به یاد بیاوریم. یک گربه (در کارتون تام و جری) به سر پرتگاه می رسد اما بی حواس به مسیرش ادامه می دهد. بی خیالِ این که زیرش خالی شده است. تنها وقتی پایین را نگاه می کند و می بیند چیزی زیرش نیست، می اُفتد. این دقیقن همان کاری است که ما داریم این جا انجام می دهیم. ما داریم به سرمایه دارانِ وال استریتی می گوییم آهای! زیر پای تان را نگاه کنید ! »

« در آوریل 2011 دولت چین دستور داد که فیلم ها و داستان هایی که واقعیت های جایگزین یا خیال پردازی هایی مثل ماشین زمان را نمایش می دادند ممنوع شود. این یک نشانه خوب برای چین است. این یعنی مردمانِ چین هنوز به جایگزین ها فکر می کنند و دولت چین مجبور می شود که آن را ممنوع کند. ما این جا با ممنوعیت سر و کار نداریم. چرا که سیستم مستقر حتی توانایی ما را برای خیال پردازی سرکوب کرده است. به فیلم هایی که هر روز می بینیم نگاه کنیم. همه چیز در آن ممکن است. می توان تصور کرد که یک شهاب سنگ به زمین می خورد و زندگی پایان می یابد و غیره و ذلک. اما انگار نمی توان پایان سرمایه داری را حتی در خیال متصور شد . »

« بگذارید یک داستان از دوران کمونیسم برایتان بگویم. مردی از آلمان شرقی به سیبریا فرستاده شد تا آن جا کار کند. این مرد می دانست که نامه هایش را سانسورچی ها می خوانند. به همین خاطر قراری با دوستانش گذاشت. گفت که اگر نامه ای که از من می گیرید به جوهر آبی نوشته شده باشد یعنی آن چه که من در نامه نوشته ام درست است. اگر با جوهر قرمز نوشته باشم نادرست. بعد از یک ماه، دوستانش اولین نامه را از طرف وی دریافت کردند. همه ی متن با جوهر آبی نوشته شده بود. در نامه آمده بود: «همه چیز این جا عالی است. مغازه ها پر از غذاهای خوشمزه است. سینماها فیلم های خوب غربی پخش می کند. آپارتمان ها بزرگ و مجلل است. اما تنها چیزی که این جا نمی توان خرید، جوهر قرمز است .

این شیوه زندگی ماست. ما از همه آزادی هایی که می خواهیم برخورداریم. اما آن چه نداریم جوهر قرمز است. یعنی زبانی نداریم که که با آن بتوانیم عدمِ آزادی مان را بیان کنیم. آن شکلی که ما یاد گرفته ایم درباره ی آزادی صحبت کنیم جنگ برای آزادی را مقابل تروریسم قرار می دهد. این، معنای واقعی آزادی را تحریف می کند. و شما اشغال کنندگان وال استریت دارید آن کار بزرگ را انجام می دهید: شما دارید جوهر قرمز را به ما می دهید . »

« یک خطر وجود دارد. ما نباید شیفته ی خودمان بشویم. ما این جا روزهای خوشی را کنار هم می گذرانیم. اما یادمان نرود! کارناوال های شادی زودگذرند. آن چه که مهم است اتفاقی است که روز بعد می افتد. زمانی که ما به زندگی عادی برمی گردیم. آیا آن زمان تغییری رخ داده است؟ من نمی خواهم که شما این روزها را به یاد بیاورید و بگویید آه! ما جوان بودیم! چه روزهای زیبایی بود! یادمان باشد که پیام اصلی ما این است: ما حق داریم به جایگزین ها فکر کنیم . »

« ما در بهترین دنیایِ ممکن زندگی نمی کنیم. اما یک راه طولانی در پیش است. پرسش های به راستی دشواری پیش روی ماست. ما می دانیم چه نمی خواهیم. اما آیا آیا می دانیم چه می خواهیم؟ چه نظام اجتماعی می تواند جایگزین سرمایه داری شود؟ رهبران جدید چه خصوصیت هایی باید داشته باشند؟ یادمان نرود: مشکل اصلی فساد و زیاده خواهی نیست. مشکل اصلی سیستم است. سیستمی که ما را تا مرز تسلیم هل می دهد. تنها از دشمنان حذر نکنیم. حواس مان به دوستان نارفیقی که می خواهند جان حرکت ما را بگیرند نیز باشد . »

« ما کمونیست نیستیم. اگر کمونیسم آن نظامی است که در سال 1990 سقوط کرد یادمان باشد که آن کمونیست ها امروز بی رحم ترین سرمایه داران هستند. ما امروز در چین یک نظام سرمایه داری داریم که حتی پویاتر از سرمایه داری امریکایی است. اما آن جا دموکراسی نیست. این یعنی وقتی دارید سرمایه داری را نقد می کنید از تهدید کسانی که می گویند شما مخالف دموکراسی هستید نترسید. پیوند بین سرمایه داری و دموکراسی پایان یافته است . »

« تغییر، ممکن است. ما این روزها چه چیزهایی را ممکن می دانیم؟ به رسانه ها گوش کنیم. از یک طرف در حوزه ی تکنولوژی و سکسوالیته همه چیز ممکن است. شما می توانید به ماه سفر کنید. می توانید با بیوژنتیک زندگی ابدی داشته باشید. می توانید با حیوانات سکس داشته باشید و امثالهم. اما به حوزه اقتصاد و اجتماع نگاه کنیم. می گویند که هر تغییری غیر ممکن است. ما می خواهیم مالیات بر ثروتمندان اندکی افزایش پیدا کند؛ می گویند محال است، رقابت از دست می رود. ما می خواهیم پول بیشتری صرف سلامت شود؛ می گویند امکان ندارد، یک دولت توتالیتر سر کار می آید. چه طور می شود به ما وعده ی زندگی ابدی می دهند اما نمی توانند اندکی بیشتر صرف سلامت کنند؟ یک جای کار می لنگد. بیایید اولویت های مان را همین جا تعیین کنیم. ما استاندارهای بالاتری برای زندگی نمی خواهیم. ما استاندارهای بهتری برای زندگی می خواهیم .»

 « ما باید صبر داشته باشیم. تنها چیزی که من از آن می ترسم این است که یک روز به خانه های مان برویم، سالی یک بار یکدیگر را ملاقات کنیم و نوستالژیک وار این روزها را به یاد آوریم. بیایید به یکدیگر قول بدهیم که این اتفاق نمی افتد. ما می دانیم که مردم اغلب نسبت به چیزی اشتیاق دارند اما واقعن آن را نمی خواهند. بیایید نترسیم و چیزی را که به آن اشتیاق داریم واقعن بخواهیم. مرسی»

ادامه مطلب...

مگسی را کشتم

نه به این جرم که حیوان پلیدی است،بد است

ونه چون نسبت سودش به ضرر یک به صد است

طفل معصوم به دور سر من می چرخید

به خیالش قندم

یا که چون اغذیه ی  مشهورش، تا به آن حد گَندم

ای دو صد نور به قبرش بارد

مگس خوبی بود

من به این جرم که از یاد تو بیرونم کرد

مگسی را کشتم

«مرحوم حسین پناهی»

با سلام

در سایت تابناک عکسی از یک پیرمرد در حال بادکنک فروشی درج و کامنت های زیادی نیز برای آن گذاشته اند.فقط برای اینکه دو روی سکه را ببینیم درج نمودم.و سوالات زیادی؟

1- آیا بارگزاری عکس درست است؟

2- آیا کامنت ها از سر دلسوزی و ترحم است؟

3- آیا تا کنون فردی مشابه را دیده ایم؟واکنش ما چه بوده است؟

4- تا کنون چند بار برای رضای خدا ونه خلق خدا دست نیازمندی را گرفته ایم؟

5- مسولین باید پاسخگو باشند؟باید چه کنند؟

6-و.....

و در دستان پینه بسته‌اش خط و خطوط  فراوان از پیچ و خم زندگی و یک معمای حل نشده هست: «امروز چگونه به فردا می‌رسد؟»

و خدا هنوز آن بالا است.

کاش با فروش همه بادکنک‌ها، خستگی‌هایش کم شود!

کامنت ها را مرور می کنیم:

لطفا می شود حساب کنید با آن 3000هزار میلیارد چند تا بادکنک می شود خرید...

من که به گریه افتادم ای کاش می تونستم کاری بکنم(جوان 18 ساله)

شما میتونی درساتو خوب بخونی و برای آبادانی مملکتمون تلاش خالصانه بکنی.نه اینکه فردا جایی استخدام شدی جواب ارباب رجوع رو ندی و هر موقع دستت به منابع ملت افتاد همه چیزو از جمله این پیرمرد رو فراموش کنی و 3000 میلیارد رو بخوری و بعدش هم بگی که یه وام بدین تا من ای مبلغ رو تسویه کنم!!!!!
فهمیدی عزیزم؟

وما تا میتوانیم هزار میلیارد هزار میلیارد بخوریم ...

ای قوم به حج رفته کجایید؟

 هر که نان از عمل خو یش خورد
منت از حاتم طائی نبرد
این عکسها تکان دهنده نیست بلکه استغنا و
شرافت یک مرد را نشان میدهد اما تکان دهنده
پولداران گداصفتی هستند که بدون خجالت خود
را مستحق گرفتن یارانه دولت میدانند و با کمال
وقاحت درآمدهای کلان خود را انکار میکنند .

معنی عدالت اجتماعی یعنی همین؟؟؟؟؟؟؟؟

 اصلا کار درستی نیست که چهره ایشان فاش شود . آیا شما هم جای این فرد بودید راضی بودید چهره تان فاش شود؟ چرا باید آبروی یک کس را بازیچه قرار داد؟ آن فرد هم محترم است و اگر می خواهید معضلی را نشان دهید لزومی به نشان دادن چهره ها نیست.

 همین بساط ژنده شرف دارد به هزار کاخ هرزه با افراد هرزه که روحشان هزران بار ژنده تر از بساط این پیرمرد است.
ای کاش حالا که تصویرش را چاپ نموده اید از اصطلاحات بهتری استفاده میکردید.
اگر دلتان به حال کسی سوخت اولاً سعی نکنید آبرویش را ببرید تا بقیه هم دلشان به حالش بسوزد ثانیاً بدانید هر چه نداشته باشد خدایش را دارد ! شما دلسوز ترید یا خدایش ؟ شما از فردای خودتان بترسید که به آن امیدوارید و یقین دارید.
فردای این پیرمرد در اختیار قدرت خداست.

اگر حضرت علی (ع) در کشور ما تشریف می آوردند و در شمال شهر تهران منازل دهها میلیاردی و در جنوب شهر چهره این پیرمرد خسته را مشاهده می کردند بنظر شما چه واکنشی از خودشان نشان میدادند و به افرادی که افتخارشان این است که بارها وبارها وبارها به سفر حج مشرف شده و اسم حاجی را یدک می کشند و روی پیشانی مبارکشان دو کیلو پینه بسته شده و شب های لیالی قدر بک یا الله آنان عرش را پر می کند و در لیست منتظران حضرت حجت قرار دارند و برای دیدن آن حضرت لحظه شماری می کنندچه امتیازی میدادند.ایمان دارم که آن حضرت ذولفقار مبارکشان را از نیام می کشیدند و چه ها که با آن نمیکردند.

و...

خاور میانه سرخی سیبی رسیده است

یک خون تازه در شریانش دویده است

یک عمر در مسیر سکون و سکوت و سنگ

چیزی به جز جمود و حقارت ندیده است

پشت حصار سربی از نیل تا فرات

اینک در انتظار طلوع سپیده است

بازوی پر توان جوان مصممش

یک نقشه جدید برایش کشیده

است هیهات من الذله خاور میانه را

ناباورانه عالم و آدم شنیده است

در عشق می تپد هیجان اراده اش

بر جان او نسیم سعادت وزیده است

با یک غزل نمی شود از این خروش گفت

این ماجرا کرانه ی صدها قصیده است

پروانه نجاتی

انسانهای بزرگ را باید از نکات کوچک زندگیشان شناخت.

دیروز نماز ظهر را در دیدار نخبگان میهمان آقا بودیم.همیشه دلخوش به نمازی بودم که نجوای عارفانه امامم را در قنوت بشنوم.

اما اینبار آقا قنوتی بست به کوتاهی یک صلوات!

آری سید ما آنقدر آگاه است که به هوای علمای اهل سنت(که نمازشان قنوت ندارد) قنوتش را آنقدر کوتاه گرفت که به ذکر صلواتی هم نمی رسید.

نقل قول از آقای آزادی