سلام! امروز هم تقویم‌ها ساکتند. منظورم جمعه‌های تقویم‌هاست. جمعه‌هایی که حتی در تقویم رنگ‌شان با رنگ روزهای دیگر فرق دارد. جمعه‌ها هنوز ساکتند. ساکت ساکت. عصرهای جمعه هنوز دل‌گیر است، دل‌گیرِ دل‌گیر. دعای سمات در فضا جاری است، بدون تو! این جمعه هم دارد بدون تو می‌گذرد ها! می‌آیی؟
شنبه‌ها، یک‌شنبه‌ها، دوشنبه‌ها، سه‌شنبه‌ها، چهارشنبه‌ها، پنج‌شنبه‌های من، همه جمعه است، یعنی من هر روز منتظرم، هر روز.
هر ساعت، هر دقیقه، هر ثانیه من به اندازه یک روز می‌گذرد، یک روز جمعه، هر ثانیه من یک روز جمعه است. در هر ثانیه که قلبم یک تاپ، همراه تیک ثانیه می‌زند، منتظرم که بیایی!
قلبم با هر ثانیه خودش را به در و دیوار سینه‌ام می‌کوبد: تیک تاپ! تیک تاپ! منتظرم که بیایی!
بیا بیا بیا. دیگر از تیک تاک و تاپ تاپ و تیک تاپ خبری نیست. قلبم می‌گوید: بیا بیا بیا. لحظه‌ها می‌خوانند: بیا بیا بیا.
می‌دانم یک روز می‌آیی، اما زودتر بیا، یک کمی زودتر! هر کس برای تو چیزی نوشته و گفته بیا. من هم برای تو این نامه را نوشته‌ام و من هم گفته‌ام بیا، هم‌صدا با همه آن‌ها، اما دیگر گفتن این‌که به تو بگوییم: بیا، تکراری شده است.
آرزو هیچ‌وقت تکراری نمی‌شود، اما اگر بخواهی این آرزو را بنویسی و مثل بقیه بنویسی، تکراری می‌شود. این‌که فقط بنویسی: بیا! این‌که فقط بنویسی و بگویی: بیا! اما کاری برای آمدن آن‌که می‌گویی بیا، نکنی، خیلی بد است.
آقا! یک چیزی بگویم؟ رویم نمی‌شود بگویم، اما می‌گویم: نیا! به دیگران کاری ندارم، اما خود من اصلاً کاری برای آمدنت نکرده‌ام. اصلاً خودم را برای آمدنت آماده نکرده‌ام! دلم را شست‌وشو نداده‌ام. هنوز هم کارهایی می‌کنم که می‌دانم اصلاً ‌خوشت نمی‌آید و دوست نداری انجام بدهم. می‌ترسم از آن روزی که بیایی و من هیچ کاری نکرده باشم. می‌ترسم آن‌قدر بار گناهم سنگین شود که توانم از جا بلند شوم و به یاری تو بیایم. می‌دانم تو سربازهای خوب می‌خواهی، می‌دانم دوست داری یارانت مثل یاران امام حسین(ع) وفادار باشند، حتی اگر شمارشان کم باشد.
آقا! یک کم به من فرصت بده تا خودم را آماده کنم. می‌ترسم همین جمعه بیایی و من شرمنده گل روی تو شوم، می‌ترسم فقط گفته باشم بیا و هیچ ‌کاری نکرده باشم، می‌ترسم... .

نویسنده : محدثه رضایی

مرکز مطالعات دموکراسى دانشگاه وست مینیستر لندن مارس 1997
(الف) پرسشى بى پروا: آیا ممکن است آرمان مردم گرایانه سکولاریسم, اعتقادى به ظاهر بدیهى باشد که کثرت گرایى آزاداندیشانه دموکراسى را آن گونه که اکنون تجربه اش مى کنیم, تهدید کند؟
پاسخى احتمالى: این شک به سکولاریسم را به یارى این واقعیت مى توان توجیه کرد که اغلب سکولاریست ها, سکولاریسم را بدون تفکر تقدیس مى کنند. شعار ((بى سکولاریسم, دموکراسى ناممکن)) از نظرشان شعارى مقدس است. سکولاریست ها گمان مى کنند در طول چند نسل گذشته, اوهام دینى به تدریج از میان رفته اند و این باعث بسى خوشبختى است; چرا که جداسازى احساسات دینى از حوزه هایى چون: حقوق, حکومت, سیاست حزبى, و آموزش و پرورش ـ جدایى کلیسا از دولت ـ مردم را از تعصبات نامعقول رها نیده و موجب ارتقاى تحمل و بردبارى روشنفکرانه مى شود, که این خود, جزء تفکیک ناپذیر دموکراسى کثرت گرا است. به علاوه, سکولاریست ها مى پندارند خلإ ناشى از رخت بربستن خدا از زمین را مى توان با اعتقاد به اینکه جدایى کلیسا از دولت و تحدید باورهاى دینى به محیطهاى خصوصى جایگزینى براى خدایند, پرکرد. جست و جوى نوین براى معناى فردى و رستگارى را مى توان در قالب ((دین ناپیدا))ى ((بیان خود)) و ((تحقق خود)) ریخت (توماس لوکمن).(1) سکولاریست ها مى گویند تمایلات دین زدایانه]secularsing] در واقع به تدریج جزء مسلمات زندگى نوین شده و مردم را قادر مى سازد تا بتوانند در هر کجا زندگى اى کم تعصب تر و عاقلانه تر را پى ریزى کنند. همچنین, این گرایشهاى دین زدایانه, مردم را یارى مى دهد تا با دنیاى عارى از دیندارى سازگار گردند و به آنها اطمینان مى دهد که مى توانند در رویارویى با تجربیات زمینى, آزادانه زندگى کنند.
على رغم این که چالشهاى قدرتمندى نسبت به سلطه سکولاریسم صورت گرفته است, اصول اعتقادى رایج سکولاریسم همچنان پا برجا مانده است; زیرا ریشه تفکرش بسیار عمیق است. جاى تعجب است که تبارشناسى عالمانه و جامع این ریشه ها هنوز نانوشته مانده است, ولى با وجود این, روشن است که این اندیشه که دنیاى نوین, همسوى با سکولاریته]secularity] در حال تخریب بنیادهاى دینى است, زاییده اروپا در نیمه قرن نوزدهم است; اما خود مفهوم ((سکولار]secular] (( که تنها مختص به تمدن اروپا است, قدمت بیشترى دارد. از زمان پذیرش مسیحیت به منزله دین رسمى امپراطورى در زمان کنستانتین, رابطه بین قدرت روحانى و قدرت گذرا ـ سکولار ـ همواره مورد بحث بوده است: ابتدا در قرن سیزدهم میلادى, صفت ((سکولار)) (برگرفته از کلمه لاتین saecularis) در زبان انگلیسى براى تمیز قایل شدن بین کشیشانى که در میان مردم زندگى مى کردند و آنهایى که در انزواى صومعه و دیر بودند, به کار رفت. ویلیام اهل اوکهام(2) و جان وایلکلیف(3) نویسندگان قرن چهارده, با تمیز قایل شدن بین نهادهاى مرتبط با مسایل مدنى, معمولى, و فانى و نهادهاى دیگرى که مشخصا مذهبى و روحانى بودند[ و به کارگیرى کلمه ((سکولار)) براى نهادهاى مدنى] بر این مفهوم کلمه ((سکولار)) صحه نهادند.
در طى قرن شانزدهم, این مفاهیم اساسا منفى سکولار به منزله قلمرو موقت همه چیزهاى ((دنیایى)) که مستقیما به مقررات مذهبى مرتبط نبود ـ یعنى قلمرو چیزهاى غیر کلیسایى, غیر دینى, غیر مقدس ـ به تدریج کمرنگ شد و اصطلاح سکولار مفهوم غیر دینى بودن و غیر خدایى بودنش را از دست داد. کلمه سکولار ناگهان به جنبش در آمد و براى توصیف دنیایى که تصور مى شد در حرکت باشد, به کار رفت. سکولارایز]to secularize] (از کلمه فرانسوىseculariser ) به مفهوم غیر دینى کردن و از مالکیت کلیسا خارج کردن چیزى به کار مى رفت; و در عین حال, سکولاریزاسیون[ سکولار سازى ]secularization نیز به معناى فرایند تقلیل نفوذ دین به کار مى رفت. مثلا در اجتماعات کلیسایى و قانونى, سکولاریزاسیون, براى انتقال نهادها و دارایى هاى دینى از مالکیت کلیسا به مالکیت افراد عام و کاربرى فانى و دنیایى به کار مى رفت. این, همان مفهومى است که فرهنگ لغت دکتر جانسون (1755) از آن براى تعریف اصطلاحات زیر سود مى جوید: سکولاریته:]secularity] ((دنیایى بودن, توجه به چیزهاى دنیایى کنونى)); سکولارایز: ((تبدیل چیزهاى اختصاص یافته براى استفاده روحانى به استفاده عادى)) و ((دنیایى ساختن)); و سکولاریزاسیون: ((عمل سکولار کردن)). ادامه مطلب...

 بیشتر رفتارهای ما تابع افکار و احساساتمان هستند، اما بسیاری افراد می‌توانند و قادر هستند احساساتشان را کنترل کنند تا تاثیر چندانی بر رفتارهای لحظه‌ای و آنی آنها نداشته باشد. گروهی هم قادر به این کار نیستند و از رفتارشان می‌توان حدس زد چه احساسی دارند.

در زندگی خانوادگی شاید خانم‌ها در بسیاری از موارد دلیل برخی از رفتارهای آقایان را در نیابند. آنها در شرایطی بسیار مهربان هستند و گاهی نیز بنا به مصلحت سخنان خوشحال کننده می‌زنند. گاهی به قدری عصبانی هستند و حرفهایی می‌زنند که شاید ما تا به حال فکرش را هم نمی‌کرده‌ایم.

شاید گاهی اوقات دچار سردرگمی‌شویم که رفتارهای آنها چه مبنایی دارد اما بهتر است قبل از هر چیز آنها را درک کنیم و برای درک بهتر و عمیق‌تر نیز باید اطلاعات خود را در مورد آنچه احساس بهتری به آنها می‌دهد افزایش دهیم، البته احساس بهتری نسبت به خودشان.

لازم به ذکر است این موضوع یعنی احساسی که مردان نسبت به خود در موقعیت‌های گوناگون پیدا می‌کنند تابع هیچ سن خاصی نیست. از نوجوانی تا کهنسالی رفتارها و گفتارشان تابع احساسی است که نسبت به خود دارند.

پس برای داشتن رابطه بهتر و زندگی رضایت بخشتر باید اطلاعات کافی در این زمینه داشته باشیم. ما در اینجا به تعدادی از موارد اشاره کرده‌ایم.ادامه مطلب...

بسم الله الرحمن الرحیم

الهی انطقنی بالهدی و الهمنی التقوی

رمضان 88 حرف‌هایی را شنیدیم و گفتیم. در این جلسه و شاید یک جلسه‌ی دیگر راجع به برکات انفاق و مقایسه بین انفاق و بخل خواهیم داشت. لیکن، عرض کردم کسی نگوید: انفاق برای پولدارها است. آن کسی که زور دارد، آن کسی که آبرو دارد، آن کسی که خطش خوب است، آن کسی که شنا بلد است. آن کسی که زبان دارد. آن کسی که قلم دارد، هرکسی هرچه دارد، قرآن می‌گوید: «مِمَّا آتاکُمْ» (نمل/36) نمی‌گوید: «مما لَکُم»، «اَموالِکُم» هم هست. ولی «آتاکُمْ» یعنی هرچه خدا به تو داده است. هرکسی را خدا به او یک چیزی داده است. خدا یک چیزهایی به من داده، به شما نداده است.یک چیزهایی به شما داده به من نداده است. هرکس هرچه دارد به دیگران کمک رسانی کند.

 1- درمان بخل، اولین اثر انفاق به محرومانادامه مطلب...